Ajax is weer Ajax. Die conclusie mogen we wel trekken na de enerverende Champions League avondjes tegen goede tegenstanders. Na AEK Athene thuis, Bayern München uit en Benfica thuis staat de teller op zeven punten en voert ons cluppie de tabel aan in de tussenstand…
Oude tijden herleven en zo’n fossiel als ondergetekende denkt dan direct in statistieken en rijtjes: Stuy-Van der Sar-Onana-Suurbier-Reiziger-Mazraoui-Blankenburg-Danny Blind-De Ligt-Hulshoff-Rijkaard-Daley Blind-Krol-F. de Boer-Tagliafico-Haan-R. de Boer-Schöne-Neeskens-Litmanen-Van de Beek-G. Mühren-Davids-F. de Jong -Swart-Finidi-Ziyech-Cruijff-Kluivert-Dolberg-Keizer-Overmars-Tadic.
Zijn er parallellen te trekken? Persoonlijk denk ik van niet, want de tand des tijds heeft alles ingehaald. Voetbal in de jaren zeventig was overal nog op gras, maar hard was het spel wel. Men kreeg wat meer de tijd om over de bal te kijken waar de medespelers vrij stonden. Het totaalvoetbal, geïntroduceerd door ene Rinus Michels, werd een concept dat tot in de perfectie eigen was gemaakt. Alles en iedereen kwam voor het doel en scoorde. Een man-to-man verdediging bleek zinloos om dit te kunnen verdedigen. Zelfs de Italianen van Internazionale hadden er met hun catenaccio geen vat op, getuige de finale van 1972 (2-0)
Het voetbal van de jaren negentig leek al veel op het huidige. Ook toen werd er een systeem ingeslepen dat er per positie een juiste invulling werd gegeven. Hierop werd specifiek getraind. Men sprak over “de één, de drie, de vier, de tien en de negen” in de as. Zij werden de belangrijkste pionnen van het schaakspel. Puur finetunen en taakbewust spelen. Tevens werd er gebracht spelers zo breed mogelijk in te zetten, zodat zij bij blessures en schorsingen precies wisten op welke positie welke taak toebehoorde. Ook dat bleek te werken. Louis van Gaal was het meesterbrein achter dit plan en voerde dit tot alle geledingen van de club door. Na de winst in de UEFA-Cup (toch een klein erfenisje van “Don Leo”) werd 1995 het jaar van de triomftocht…
In 2017 haalde Peter Bosz met onder andere zijn “vijf-seconden-regel” de finale van de Europa League. Echter bleef de prijzenkast leeg. Ik hoef u niet uit te leggen waarom, denk ik (iets met geld?) Maar zie anderhalf jaar later: De hand van Ten Hag wordt zichtbaar. Een tacticus, die elke wedstrijd apart benadert en daar zijn visie tentoon spreidt wat op dat moment het beste is voor het team. Zo kwam er in München de variant zonder echte centrumspits, maar werd Tadic daar geposteerd. Het besef lijkt er te zijn dat niet wekelijks dezelfde elf aan het vertrek staan, maar men lijkt zich als spelersgroep wél in die rol te schikken. Vooral omdat het iets oplevert. En als de sfeer goed is, komen de prestaties vanzelf.
We zitten even op de wolk, maar we kunnen er ook weer hard afdonderen. Laten we dan dit moment maar koesteren en ons gaan concentreren op die mooie wedstrijden. Om te beginnen met De Klassieker aanstaande zondag. Iets in mij zegt dat “we” er klaar voor zijn, ook al is dat in de laatste minuut!
Tekst Andre van der Voort, laatste 3 foto’s Ajax.nl