25 juli 2018…start voorronde Champions League. Gaat het dan nu wel eindelijk weer eens lukken? Ondanks de zomervakantie zit het stadion “gewoon” vol tegen Sturm Graz. Alsof dat een voorbode was.
Jarenlang niet deelgenomen aan de CL en vorig seizoen zelfs niet aan de EL, doordat je niet kon winnen van nietszeggende clubs. Als je dat jaar
op jaar gebeurt, ontwikkel je een soort trauma. Een angst om niet weer te verliezen. Zelfs tegen clubs uit Oostenrijk en Noorwegen. Dat heeft
ervoor gezorgd dat je dan bloednerveus naar een wedstrijd tegen Sturm Graz, Standard Luik en Dinamo Kiev zit te kijken. Ajax schakelde deze
tegenstanders echter zonder enige moeite uit, op een bijna on-Nederlandse wijze. De ontlading na de 0-0 bij Dinamo Kiev bij de
spelers en fans thuis was dan ook gigantisch. Dát voelde bijna al als een prijs. Eindelijk weer lekker drie CL-thuiswedstrijden! Het begin van een sprookje…zonder te weten dat het sprookje begonnen was.
Vanwege de jarenlange “droogte” sprak ik met mijn vriend af dat we zoveel mogelijk uitwedstrijden zouden bezoeken. En bij de eerste
uitwedstrijd tegen Bayern gebeurde “het”. En dat “het” is lastig onder woorden te brengen.
De allerlaatste keer dat ik “het” live meemaakte was op 8 december 2010: AC Milan – Ajax. De allereerste wedstrijd van Frank de Boer als
hoofdtrainer. In de periode daarvoor speelde Ajax kleurloos…inspiratieloos. Vanaf het eerste fluitsignaal vloog Ajax
erop en het spelplezier spatte er vanaf: AC Milan werd overdonderd. Mijn vriend en ik keken elkaar stil aan met een blik van “wat gebeurt hier?” Eindstand 0-2 winst. Waarna De Boer 4x op rij kampioen werd.
2 oktober 2018, München: gezonde wedstrijdspanning, de kick om eindelijk weer eens bij een uitwedstrijd in de CL aanwezig te
zijn….BAM…Mats Hummels…1-0 na vier minuten. We keken elkaar aan met een blik van “nee he…”. Meteen was dat trauma gevoel terug.
Maar toen gebeurde “het”. Bayern rook bloed en probeerde Ajax meteen vast te zetten. Maar in plaats van om de bal weg te rossen, speelde Ajax
de bal in kleine driehoekjes rond en voetbalde onder de druk vandaan. Het leek wel zaalvoetbal op een veld. Bayern deed er van alles aan, maar
kwam NIET aan de bal. Mazraoui maakte dan ook de verdiende gelijkmaker en eigenlijk vergat Ajax zich de tweede helft te belonen door de 1-2 te maken. Die wedstrijd is voor mij het kantelpunt geweest dit seizoen. Vanaf dat moment is het elftal echt gaan groeien.
Bayern München, AEK Athene, Real Madrid, Juventus en Tottenham Hotspur…wat een avontuur, wat een uitwedstrijden. De mazzel om samen
met mijn zoontje Real en Juve uit te mogen bezoeken…momenten voor het “olifantengeheugen”…onbetaal
0-1 uit winnen bij Tottenham. Een prachtige uitgangspositie om de finale te halen. De zon schijnt, een geweldige Entrada, tienduizenden
supporters die ruim 2,5 uur voor aanvang van de wedstrijd aanwezig zijn. Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig voor een waar voetbalfeest.
Nu kan ik dit verhaal stoppen en zeggen dat het jammer is dat we het net niet hebben gehaald. Maar dat is te makkelijk. Het is namelijk niet
allemaal hosanna. Ik ben namelijk van mening dat de keuzes en coaching “vanaf de bank” ons de finale hebben gekost. Deze technische staf
hebben dit elftal gesmeed, waar ze alle credits voor behoren te krijgen, maar daar past dan ook een kritische noot bij.
Het is vlak voor de aanvang van de wedstrijd…dan gebeurt het…mijn zoontje: “Neres is geblesseerd…Dolberg start”.
Ik dacht eerst dat hij me zat te dollen. Maar het was echt zo. Nu is het niet zo dat we zonder Neres deze klus niet kunnen klaren, maar het feit
dat Dolberg hem vervangt, zorgt voor een “unheimisch” gevoel. De man die het minst goed in zijn vel steekt, die het minst heeft laten zien
afgelopen maanden, start nu in de basis? WTF? Is er iets met Klaas dan? Die heeft 72 uur daarvoor hoogst persoonlijk de beker teruggebracht naar
Amsterdam en zeer waarschijnlijk de meest cruciale goal van dit seizoen gemaakt uit tegen Groningen. De man die afjagen tot een kunst heeft
verheven. En daarnaast: door het ontbreken van 1 speler, stap je nu van je Europese variant af door niet met Tadic in de spits te spelen? DE
variant waar in München al het succes mee begonnen is.
Tottenham begint en speelt veel sterker dan een week geleden en het is dan ook zeer knap te noemen (en wellicht geflatteerd) dat we met de rust
2-0 voorstaan, geen vuiltje aan de lucht.
Het enige wat mij verontrustte, is dat mijn slechte voorgevoel bij Dolberg volledig werd bevestigd: elke balaanname was ondermaats, nul
afjagen of storen en sloffen in het veld. Het leek wel potverdomme of hij geen zin had. Dat ziet de bank toch ook? Dan grijp je toch alsnog
in? Maar dat gebeurde (helaas) niet. Wel heeft men in de rust Dolberg “toegesproken”, want na rust toonde hij opeens meer daadkracht, maar
dan wel weer op een ongecontroleerde manier, wat hem direct na 5 minuten geel opleverde. Niet handig voor een spits die dan nog 40 minuten moet afjagen.
Tottenham bracht de kopsterke Llorente en Blind ging op hem spelen. Blind had het in Londen ook lastig tegen hem, maar dat zeer
verdienstelijk. Gisteren was dat een ander verhaal. Elk duel werd door Llorente gewonnen, waardoor iedere tweede bal voor Tottenham was. Als
iemand met 4 spitsen gaat spelen en je hebt het moeilijk door de lucht, dan moet je anticiperen. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het
maar zoals het kan. Dan moet je Magallan (enige kopsterke verdediger) brengen om tegen Llorente te spelen. En ja, dan pas je je aan je
tegenstander aan, en dat is echt niet “zwak”. Het doel heiligt de middelen. Maar nee, er gebeurde niks. Net als in de uitwedstrijd tegen PSV niet, waar Luuk de Jong de tijd van zijn leven had.
Afgelopen zaterdag speelde ik met mijn elftal bij en tegen Zaanlandia JO13-2. Tien minuten voor tijd stonden we 1-2 voor en kregen we een corner. Mijn laatste man rende “standaard” mee naar voren, maar ik heb hem toen vriendelijk (nou ja…) doch dringend verzocht terug te gaan naar zijn positie, om de voorsprong te verdedigen. (Eindstand 1-3 voor de geïnteresseerden).
Waarom deze anekdote?
54e minuut, halve finale CL, je staat 3-0 voor (inclusief wedstrijd in Londen), je krijgt een vrije trap bij het strafschopgebied van je tegenstander. Is er dan helemaal NIEMAND op de bank die óf De Ligt óf Blind terugstuurt naar hun positie om de voorsprong te verdedigen, in plaats van “blind” naar voren te rennen. En dan ook nog notabene, na de mislukte vrije trap, voorin druk te zetten om de bal te veroveren, terwijl je achterin 1 op 1 staat?
Balverlies, counter…2-1. Onzekerheid neemt toe in het elftal…”het zal toch niet dat we dit weggeven?” Je ziet het gewoon aan die
koppies. Nu zal de bank toch wel ingrijpen. Mis. Pas na de 2-2 (5 minuten later) wordt er gewisseld: Veltman voor Schöne. Ook deze wissel
vind ik onbegrijpelijk. Allereerst verander je daarmee niks aan het gevaar Llorente en daarnaast, “vergeet” je de meest slechte speler
van het veld te wisselen: Dolberg. Wie je ook inbrengt: maar dan wissel je Dolberg, stuur je Ziyech naar linksbuiten en laat je Schöne als valse rechtsbuiten spelen. Iets wat hij onder De Boer tijdens die 4 schalen uitstekend deed. Dan heb je een versterkte verdediging, zonder concessie te doen op je middenveld.
Maar het duurde nog eens 7 minuten voordat Dolberg eindelijk uit zijn lijden werd verlost. Maar om dan een speler te brengen zonder vertrouwen
(Sinkgraven), die ook al niet lekker in Turijn inviel, verbaast me. Eerlijkheid gebied me te zeggen, dat hij niet slecht inviel, maar nog
steeds kon Llorente doen wat hij ook maar wilde. Met Huntelaar (die man kan net als Kuijt op elke positie spelen door zijn drive) en De Wit (fysiek goed), heb je twee betere opties die je negeert.
Magallan werd pas in de 90e minuut gebracht en daarmee lijkt hij alweer op de terugweg naar Argentinië. Hij viel net als tegen Feijenoord
ongelukkig in, en het feit dat hij niet als eerste wissel werd gebracht, zegt genoeg. Hij is geen Nico, die stond er vanaf het eerste moment namelijk.
Het laatste punt qua “technische beschouwing”: hoewel het een zeer goede keeper is, en hij ons herhaaldelijk heeft gered dit seizoen, dient
de staf met Onana te trainen op tijdrekken: het spel vertragen, op een zodanige dat de scheids geen geel geeft en geen extra tijd bijtrekt. En
dus niet de bal teruggooien naar een ballenjongen, dat is ietwat opzichtig. Dit is overigens niet de eerste keer dag hij “knullig” tijdrekt. Ook dat hoort bij het spel en ontwikkeling van spelers.
Eerste goal tegen Sturm Graz: Ziyech.
Laatste goal tegen Tottenham: Ziyech.
En daarmee is de cirkel rond. Wat hij gisteren heeft laten zien was weergaloos, niet alleen zijn goal, maar ook het harde werken. Ik had hem
(en ons) gisteren zo graag zijn 2e doelpunt gegund…maar helaas. Benieuwd wat Derksen vanavond over hem te vertellen heeft.
Voetbal is een sport en in sport wint degene die de minste fouten maakt. En fouten maken in het veld mag. Fouten maken op de bank mag echter
niet. En daar zit bij mij de meeste pijn. Dit was namelijk niet nodig geweest.
Het verliezen van de WK-finale. Het verliezen van het kampioenschap in Doetinchem. Het (net) niet halen van de CL-finale. Zonder dalen geen
pieken, maar dit zijn toch drie enorme krassen op mijn voetbalziel die ik nooit meer kwijt raak. Het verliezen van de EL-finale in Stockholm en
CL-finale in Rome niet dan? Nee, daar was het gevoel na 5 minuten: “dit gaat ‘m niet worden”. Als je tegenstander sterker of feller is, dan heb ik meer vrede met een verlies. Maar niet als je verdient te winnen en zó dichtbij bent.
Gaan we in mineur eindigen? Zeker niet! Dit was onvergetelijk. Maar om dit onvergetelijke seizoen écht onvergetelijk te maken en te laten tellen, MOET je kampioen worden. Utrecht en de Graafschap allebei met 8 doelpunten verschil afslachten en het 34e kampioenschap te realiseren. En de eerste dubbel na 17 jaar (!). Dan ga je de boeken in als kampioenselftal en dat verdient dit bijzondere team ook.
Overigens zou het mij geweldig lijken om na de huldiging van Ajax op het Museumplein van het 34e kampioenschap, in een lang lint naar Geuzenveld
te lopen. Om het kampioenschap op te dragen en te vieren met degene die gisteren ook op het veld had moeten schitteren tezamen met Donny, Frenkie en Matthijs…
Ajax, dank voor dit Europese avontuur! Ik heb intens genoten…tot de 96e minuut.
Blog Hamadi Zaghdoudi