Dat een meer dan matige middenvelder een wereld zó in de greep kan krijgen had niemand kunnen voorzien. Zijn dagen nu slijtend bij FC Porto waar hij ook nauwelijks aan spelen toe komt. We hebben het natuurlijk over Corona, hét virus. Alles ligt plat. Ook de sport en in feite het complete sociale leven, dat nu is gedegradeerd tot bijzaak….
Geen handen schudden, afstand houden, thuisblijven als je geen “vitaal” beroep uitoefent en ook een kenmerkende stilte in de winkelcentra en op de snelwegen. We zijn dan nog nét niet met zijn allen aan huis gekluisterd, maar er valt bitter weinig te genieten op dit moment. We vrezen met zijn allen dat het langer dan de gestelde 6 april gaat duren…
Het brengt wel creativiteit los bij de mensen. Deels uit verveling, om de sleur te breken en om uit de realiteit van de dag te kunnen stappen. De social media staan er bol van en daarvan kun je nog wel genieten. Maar de afgekondigde vier weekenden zonder voetbal doen pijn. Geen spanning voor een wedstrijd, geen rivaliteit, geen stadiongeluiden en geen volksvermaak nummer één. Ook doordeweeks geen actie op het trainingsveld. Van de spelers krijg je filmpjes hoe zij zich in en om het huis fit proberen te houden, al dan niet gearrangeerd door de eigen club. Maar ja, je moet toch wát….
Saamhorigheid ontstaat er wel, een soort Oranjegevoel maar dan zonder uitbundigheid. Men heeft elkaar nodig, maar moet afstand bewaren. Juist nu men zo hunkert naar een fysieke knuffel of even elkaar vastpakken, omhelzen of de handen ineen wil slaan om die verbinding met elkaar te voelen. Verbonden voelen wij ons met onze club, maar we moeten ons beperken tot het kijken van een DVD-tje om zo alle hoogtepunten nog eens af te spelen. In een geschiedenis zoals de onze is dat niet zo moeilijk, maar toch mis je iets wat er niet is….
Honderdtwintig jaar geleden werd er voor het eerst een balletje getrapt, ergens op een trapveldje in Amsterdam. Dat het zó gedenkwaardig zou worden zó vele jaren later had niemand kunnen denken. We zouden best even bij dat moment willen stilstaan met zijn allen. Laten we dat dan maar over vijf jaar doen met hopelijk iedereen die de club een warm hart toe draagt en misschien spelen we tegen die tijd wel met vier sterren op de borst…
Tot slot wil ik de lezers en volgers alle goeds toewensen in deze voetballoze dagen en in het bijzonder de mensen, die van dichtbij zijn getroffen door dit virus, hetzij zélf hetzij met familie of goede vrienden of kennissen. Nog even doorbijten met zijn allen. En troost u met de gedachte dat u er niet alleen voor staat, maar wij dit met zijn allen moeten dragen. Sterkte allemaal voor nu en de komende periode!
Column: Andre van der Voort
