Enigszins weer bij kennis na murw gebeukt te zijn na een historische avondje Sjampionnekliek probeer ik alles even op een rijtje te zetten. Maar wat overheerst nu? Is het euforie? Is het trots? Is het frustratie? Is het teleurstelling? Is het boosheid? Is het gevoel van onrechtvaardigheid? Dit alles is binnen twee uur wel langsgekomen….


The Italian Stallion heeft ons genaaid en flink ook, zonder de lippen te tuiten. En wat zat die VAR dan te doen? Werden die maffiosi daar in dat hok gestokslobberd door het animatieteam ter uwer vermaak en hielden zij van genot de ogen dicht? Want het eenrichtingsverkeer richting het olie-imperium van Abramovitsj was wel héél duidelijk zichtbaar. Twee handsballen van Abraham (bij die afgekeurde 5-4) en invaller James (waardoor een aanval werd onderbroken) werden niet bestraft met geel of een andere sanctie. Bovendien moet je fluiten voor de eerste overtreding en niet voor de laatste. En dan zulke gevolgen…


Enfin, de tweede overtreding van Blind wás inderdaad geel en daar zijn we het snel over eens, maar kijk eens wat daaraan vooraf gaat. Het schot daarna wordt licht van richting veranderd, waardoor Veltman zijn arm niet meer kan terugtrekken. Ongelooflijk maar waar, want binnen een halve minuut sta je met twee man minder en is alle hoop op winst in deze wedstrijd vervlogen.


Een Engelse club moet natuurlijk vanuit commercieel oogpunt door naar de volgende fase en de Italianen kunnen ongetwijfeld een stedentrip naar Londen tegemoet zien. Het snoepreisje van gisteren even daargelaten. Het is weer een prachtig staaltje klassenjustitie dat tot in de perfectie werd uitgevoerd gisteravond.


Natuurlijk zat het in bepaalde fasen zeker niet tegen, maar die ene minuut kantelde alles. Euforie maakt plaats voor verontwaardiging, want dit kon toch niet waar zijn? Maar het was tóch echt zo! Gelukkig lag er niets binnen grijpafstand om mee te smijten, want dan waren de gevolgen niet te overzien geweest. In mijn eentje zat ik mij te verbijten over al dat onrecht dat “ons” werd aangedaan.


Gelukkig hebben we een geweldige keeper in dat doel staan, want anders was het allemaal nóg zuurder geweest en had men in Engeland, Zwitserland en Italië gniffelend in de handen gewreven. Zó ver kwam het niet. De boosheid maakte uiteindelijk plaats voor trots. De ambassadeurs van dit land in dit toernooi vochten voor wat ze waard waren en trokken alsnog een punt uit het vuur.


De treinreis naar Rijssel kent twee passagiers minder, maar wel vele supporters meer dan gisteravond. Die mochten er niet in, want die konden de UEFA-maffia avond weleens bruut verstoren. En anders zouden ze daar weleens een hele hoge prijs voor moeten betalen. Of is de contributie inmiddels wel betaald aan dat corrupte zooitje daar? Of zullen er nieuwe naheffingen volgen binnenkort?


Excuses voor mijn taalgebruik soms, maar in zo’n achtbaan vol emoties kun je maar beter zeggen wat je bedoelt. Want anders kom je aan de monitor te liggen na wéér zo’n avond. En daar zie ik nu al naar uit, zolang OSC Lille maar geen eigen scheidsrechter meeneemt.

Tekst Andre van der Voort